"Pakt złodziejki" - Ari Marmell

Tytuł: Pakt złodziejki
Tytuł oryginalny: Thief's Convenant

Autor: Ari Marmell
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: 30 maja 2014
ISBN: 978-83-7574-962-5

Liczba stron: 376
Cena: 37,9 zł
Natalia - moja ocena: 7/10

Ostatnio zauważyłam, że coraz częściej mylnie kieruję się okładką. Te ładne okazują się kryć nieciekawą treść, a te niezbyt czarujące odsłaniają oryginalne historie, których humor lub tragizm powala na kolana. Są też te z równie piękną okładką co fabułą. Przez pewien czas byłam pewna, że "Pakt złodziejki" Ariego Marmella trafi do tej pierwszej kategorii. Dziękuję jednak swojej silnej woli, że rzadko kiedy pozwala mi odłożyć książkę na bok bez doczytania do ostatniej strony, gdyż Adrienne powoli, cichaczem skradała moje serce. Gdy się w tym zorientowałam, tonęłam już w jej uroku i łatwiej było mi znieść niedociągnięcia w kompozycji.

Adrienne Satti funkcjonuje pod różnymi imionami czy przezwiskami. Potrzebuje tego, by żyć po tragicznej nocy sprzed dwóch lat, podczas której straciła wszystkich, których kochała. Od tamtej pory zajęła się bowiem jednym z trudniejszych i mniej, jeśli nie za grosz szacowanym fachem - złodziejstwem. Przemierza świat, kierując się swoimi pragnieniami i torując drogę za pomocą ulubionego rapiera. Jednocześnie dzięki porozumieniu ze swoim bóstwem, Olgunem, pokonuje kolejne przeciwności losu, powoli dążąc do celu - odkrycia, co i dlaczego stało się dawno temu w jej życiu.

Miałam z początku ogromne problemy ze zrozumieniem tego, co kiedy się dzieje, kto jest kim i dlaczego coś jest takie, jakie jest. Dopiero po kilkudziesięciu stronach zauważyłam, że odkrywam to powoli razem z bohaterką, poznając jej wspomnienia, przeszłość, dawne i obecne lęki i przewinienia. Szkoda, że nie zostało to wcześniej jakoś logicznie wyjaśnione, bo za bardzo pogubiłam się na samym początku i mocno mnie to zraziło to książki. Gdyby nie kilka scen w okolicach setnej strony i to, co nastąpiło potem, nie wiem, jak uformowałaby się moja opinia, a tak Adrienne uratowała historię.

Cieszę się, że ostatnio na rynku pojawia się dużo silnych kobiecych bohaterek. Jak widać, nie trzeba od razu wskakiwać w feministyczne poglądy, by stworzyć taką postać. A że tutaj dokonał tego mężczyzna, całość wygląda w moich oczach jeszcze lepiej. Adrienne jest sprytna, śmiała, niezwykle odważna i przebiegła. Można by powiedzieć, że wykonuje swoją robotę niemal perfekcyjnie. Ma swoich wrogów, przez których ledwo uchodzi z życiem, ale ma też pewną specjalną cechę. Non-stop towarzyszy jej bóstwo nieopisane w żadnych oficjalnych księgach, nieuznawane przez żadne znane kulty religijne. Olgun porozumiewa się z nią w jej myślach, jest na każdym etapie drogi, którą dziewczyna pokonuje, by w końcu wyjaśnić wydarzenia z przeszłości, w których sama powinna była zginąć. Momentami irytowało mnie, że nic o nim nie wiedzieliśmy, poza tym, że jest jakimś tajemniczym, nieznanym bóstwem i porozumiewa się z dziewczyną poprzez emocje, podczas gdy ona do niego niemal non-stop gada. Nie wiedziałam, skąd się, u licha, wziął, po co jest w ogóle w historii, jakim cudem jej pomaga. Doczekałam się wyjaśnień w trakcie czytania, ale ta nieświadomość też trochę utrudniła zrozumienie całej sytuacji.
Zdawałoby się, że Adrienne przyciąga same kłopoty i wiele osób chce pomóc uprzykrzyć, a nawet ukrócić jej istnienie, jednak nie wszystko jest takie, jakie się wydaje. Jeśli naprawdę zastanowimy się nad jej postacią, możemy dostrzec, jak bardzo jest zagubiona i zrozumieć, dlaczego maska arogancji zakrywa troskę o bliskich. I dlaczego inne postaci tego nie zauważały i pozwalały złym emocjom kierować swoimi relacjami z bohaterką.

Żałuję tylko, że przeskoki w czasie do wspomnień Adrienne i do właściwej akcji były niczym nieoznaczone. Wiem, że tak lepiej często wychodzi opisywanie wspomnień, ale tutaj trzeba było przeczytać kilka, czasem kilkanaście zdań nowej części rozdziału, by wiedzieć, w którym momencie jesteśmy. Chronologia jest, krótko mówiąc, jednym wielkim chaosem, nad którym naprawdę warto byłoby popracować, gdyż cała książka mnóstwo by na tym zyskała.

Akcja cały czas pędzi, niezależnie od tego, czy jest to wspomnienie, czy też właściwa rzeczywistość. Opisy jej towarzyszące są nad wyraz dopracowane i na tle innych powieści skierowanych teoretycznie do młodzieży zdecydowanie wyróżniają się poziomem językowym, bowiem autor posługuje się językiem nad wyraz plastycznym i bogatym. Większość scen mogłam z łatwością sobie wyobrazić dzięki dynamizmowi, którego nie zabrakło w kolejnych słowach, zdaniach i akapitach.

Okładka również ma w sobie coś intrygującego, mimo że w większości jest biała. Jednak te kilka elementów stroju dziewczyny o rudych włosach, stereotypowo wskazujących na konkretny temperament, z plikiem kluczy wyglądającym jak więzienny, wystającą z nad ramienia bronią i w ciemnym stroju zaciekawiło mnie na tyle, że sięgnęłam po książkę.

Z początku wcale nie chciałam Wam polecać "Paktu złodziejki". Obawiam się, że przyjdę do Was z kolejną negatywną recenzją książki, która zapowiadała się naprawdę fantastycznie. Wyszło inaczej. Polecam Wam tę historię. Chaos chronologiczny jest jej jedynym poważnym mankamentem, na resztę z łatwością przymknęłam oko dzięki świetnej kreacji głównej bohaterki.